راز سکوت من

سلام 
بعضاً مشاهده می‌شود افرادی به زیارت امام حسین(ع) می‌روند که اصلاً هیچ گوشه‌ی زندگی، رفتار، منش و دیدگاه‌ی آنها همراه با افکار حسینی نیست؛ اما می‌گویند ما چون رفتیم زیارت کربلا دیگر همه‌ی گناهانمان بخشیده شد و پاک و طاهریم و افرادی چون شما، فقط سجاده آب می‌کشید و حتی رنگ کربلا را هم ندیده‌اید ولی ما هر سال کربلاییم.
در این خصوص به حدیث زیر در ثواب زیارت امام حسین (ع) رسیدم: قَالَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى (ع): «أَدْنَى مَا یُثَابُ بِهِ زَائِرُ الْحُسَیْنِ (ع) بِشَاطِئِ الْفُرَاتِ إِذَا عَرَفَ حَقَّهُ وَ حُرْمَتَهُ وَ وَلَایَتَهُ أَنْ یُغْفَرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ».
امام موسى کاظم (علیه السلام) فرمودند: کمترین ثواب و اجری که به زائر امام حسین علیه السّلام در کنار شط فرات می‌دهند، این است که گناهان گذشته و آینده‌‏اش را مى ‏آمرزند، مشروط به این که حق و حرمت و ولایت آن حضرت را بشناسد. (کامل الزیارات، ص: ۱۵۳)
حال سؤال این است، کدام زائر حسینی آمرزیده‌ی از گناه می‌شود؟
آیا این درست است که هر کسی هر تخلفی خواست انجام دهد بعد بگوید می‌روم کربلا و همه چیز پاک می‌شود؟
در حدیث هم شرطی قید شده که «حق و حرمت و ولایت آن حضرت را بشناسد» این شروط چیست؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
اصل اولیه، همان مثقال و ذره است که در قرآن کریم می‌فرماید: «فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ خَیْرًا یَرَهُ * وَ مَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ شَرًّا یَرَهُ» (سوره‌ی زلزله، آیات ۷ و ۸)
ترجمه: پس هر که هم‌وزن ذره‏اى نیکى کند [نتیجه‌ی] آن را خواهد دید و هر که هم‌وزن ذره‏اى بدى کند [نتیجه‌ی] آن را خواهد دید.
یعنی انسان‌ها برای هر ذره‌ذره‌ی اعمالشان، پاداش یا کیفر دریافت خواهند کرد. البته احترام ائمه‌ی طاهرین (علیه‌السلام) در نزد خدای تعالی آنقدر زیاد است که دریا دریا گناه شخصی را با قطره‌ای اشک بر مظلومیت آن جناب، می‌بخشند. اما دو نکته باید مورد توجه جدّی قرار بگیرد:
اول: حق الناس با اینجور اعمال جبرانی، بخشیده نمی‌شود. حق الناس فقط با پرداختن یا رضایت ذی‌حق جبران می‌شود. پس کسی گمان نکند اگر زکات، خمس و نفقه ندهد یا از راه احتکار، دزدی، غصب، کم‌فروشی، رشوه‌گرفتن، رباخوردن و مانند این گناهان، کسب درآمد نماید، گناهش بخشیده خواهد شد. چنین کسی اگر هزار بار هم به زیارت مضجع شریف حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) برود، همانند آن حج‌گزار خواهد بود که از ملکوت عالم، ندای «لا لبیک و لا سعدیک» در جواب «لبیک اللهم لبیک» او صادر می‌شود.
دوم: بخشیده شدن به معنی نرفتن به جهنم است، نه به معنی رفتن به درجات بالاتر. این که کسی را به جهنم نبرند، خیلی خوب است ولی بهتر از آن، بالا بردنش در درجات بهشتی است. تمام حکایات و خواب‌ها و مکاشفات و کرامات و غیره، که در آن، شفاعت و عنایت ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) نسبت به گناهکاران آمده، ناظر به نجات از جهنم و رفتن به طبقه‌ی اول بهشت است. منهاجی نباید نظرش به نجات از جهنم و رسیدن به اولین درجه‌ی بهشت باشد، بلکه باید نظرش بر رسیدن به درجه‌ی صدم بهشت (= فردوس اعلی) باشد.
پس برای بخشیده شدن گناهان فردی، به زیارت مرقد شریف حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) بروید، ولی جدول محاسبه را جدّی بگیرید که هر چه درجه هست، در سایه‌ی مثبت‌های جدول محاسبه است.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام 
بعضاً مشاهده می‌شود افرادی به زیارت امام حسین(ع) می‌روند که اصلاً هیچ گوشه‌ی زندگی، رفتار، منش و دیدگاه‌ی آنها همراه با افکار حسینی نیست؛ اما می‌گویند ما چون رفتیم زیارت کربلا دیگر همه‌ی گناهانمان بخشیده شد و پاک و طاهریم و افرادی چون شما، فقط سجاده آب می‌کشید و حتی رنگ کربلا را هم ندیده‌اید ولی ما هر سال کربلاییم.
در این خصوص به حدیث زیر در ثواب زیارت امام حسین (ع) رسیدم: قَالَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى (ع): «أَدْنَى مَا یُثَابُ بِهِ زَائِرُ الْحُسَیْنِ (ع) بِشَاطِئِ الْفُرَاتِ إِذَا عَرَفَ حَقَّهُ وَ حُرْمَتَهُ وَ وَلَایَتَهُ أَنْ یُغْفَرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ».
امام موسى کاظم (علیه السلام) فرمودند: کمترین ثواب و اجری که به زائر امام حسین علیه السّلام در کنار شط فرات می‌دهند، این است که گناهان گذشته و آینده‌‏اش را مى ‏آمرزند، مشروط به این که حق و حرمت و ولایت آن حضرت را بشناسد. (کامل الزیارات، ص: ۱۵۳)
حال سؤال این است، کدام زائر حسینی آمرزیده‌ی از گناه می‌شود؟
آیا این درست است که هر کسی هر تخلفی خواست انجام دهد بعد بگوید می‌روم کربلا و همه چیز پاک می‌شود؟
در حدیث هم شرطی قید شده که «حق و حرمت و ولایت آن حضرت را بشناسد» این شروط چیست؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
اصل اولیه، همان مثقال و ذره است که در قرآن کریم می‌فرماید: «فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ خَیْرًا یَرَهُ * وَ مَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ شَرًّا یَرَهُ» (سوره‌ی زلزله، آیات ۷ و ۸)
ترجمه: پس هر که هم‌وزن ذره‏اى نیکى کند [نتیجه‌ی] آن را خواهد دید و هر که هم‌وزن ذره‏اى بدى کند [نتیجه‌ی] آن را خواهد دید.
یعنی انسان‌ها برای هر ذره‌ذره‌ی اعمالشان، پاداش یا کیفر دریافت خواهند کرد. البته احترام ائمه‌ی طاهرین (علیه‌السلام) در نزد خدای تعالی آنقدر زیاد است که دریا دریا گناه شخصی را با قطره‌ای اشک بر مظلومیت آن جناب، می‌بخشند. اما دو نکته باید مورد توجه جدّی قرار بگیرد:
اول: حق الناس با اینجور اعمال جبرانی، بخشیده نمی‌شود. حق الناس فقط با پرداختن یا رضایت ذی‌حق جبران می‌شود. پس کسی گمان نکند اگر زکات، خمس و نفقه ندهد یا از راه احتکار، دزدی، غصب، کم‌فروشی، رشوه‌گرفتن، رباخوردن و مانند این گناهان، کسب درآمد نماید، گناهش بخشیده خواهد شد. چنین کسی اگر هزار بار هم به زیارت مضجع شریف حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) برود، همانند آن حج‌گزار خواهد بود که از ملکوت عالم، ندای «لا لبیک و لا سعدیک» در جواب «لبیک اللهم لبیک» او صادر می‌شود.
دوم: بخشیده شدن به معنی نرفتن به جهنم است، نه به معنی رفتن به درجات بالاتر. این که کسی را به جهنم نبرند، خیلی خوب است ولی بهتر از آن، بالا بردنش در درجات بهشتی است. تمام حکایات و خواب‌ها و مکاشفات و کرامات و غیره، که در آن، شفاعت و عنایت ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) نسبت به گناهکاران آمده، ناظر به نجات از جهنم و رفتن به طبقه‌ی اول بهشت است. منهاجی نباید نظرش به نجات از جهنم و رسیدن به اولین درجه‌ی بهشت باشد، بلکه باید نظرش بر رسیدن به درجه‌ی صدم بهشت (= فردوس اعلی) باشد.
پس برای بخشیده شدن گناهان فردی، به زیارت مرقد شریف حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) بروید، ولی جدول محاسبه را جدّی بگیرید که هر چه درجه هست، در سایه‌ی مثبت‌های جدول محاسبه است.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام /
امام صادق (ع) در خصوص نحوه‌ی زیارت امام حسین(ع) از راه دور چنین می‌فرمایند: «به بالاى بام خانه‏ات برو. سپس به راست و چپ، توجّه کن و آن گاه، سرت را به سوى آسمان، بالا ببر و به سوى قبر حسین علیه السلام رو کن و بگو: «السَّلامُ عَلَیک یا أبا عَبدِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیک و رَحمَهُ اللّهِ و بَرَکاتُهُ؛ سلام بر تو، اى ابا عبد اللّه! سلام و رحمت و برکات خدا بر تو باد». برایت، یک زیارت نوشته مى‏شود و زیارت، [معادل‏] یک حج و عمره است».(کافی، کلینی، ج ۴، ص ۵۸۹)
۱ ـ آبا برای این نحوه زیارت نمودن، حتماً باید بالای بام منزل خودمان برویم؟ در صورتی که در مقطع کنونی، اکثر افراد، آپارتمان‌نشین هستند و رفتن به پشت بام، سیر مراحل اجازه از مدیر ساختمان و امثالهم را دارد؟
۲ ـ آیا می‌توان به جای پشت بام منزل خودمان، به پشت بام منزل کسی دیگر، با رضایت آن فرد رفت؟
۳ ـ آیا کفایت می‌کند به جای پشت بام رفتن، زیر آسمان باشیم و سلام دهیم؟
۴ ـ حال در آن موقعیت، از کجا بدانیم در این بالای بلندی، قبر امام کدام سمت می‌باشد که سلام بدهیم؟
۵ ـ آیا در داخل منزل نمی‌شود به این کیفیت سلام داد؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
اصل حدیث، چنین است که امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «یا سَدیرُ، تَزورُ قَبرَ الحُسَینِ علیه السلام فی کُلِّ یَومٍ؟ قُلتُ: جُعِلتُ فِداکَ! لا، قالَ: فَما أجفاکُم! قالَ: فَتَزورونَهُ فی کُلِّ جُمعَهٍ؟ قُلتُ: لا. قالَ: فَتَزورونَهُ فی کُلِّ شَهرٍ؟ قُلتُ: لا. قالَ: فَتَزورونَهُ فی کُلِّ سَنَهٍ؟ قُلتُ: قَد یَکونُ ذلِکَ. قالَ: یا سَدیرُ، ما أجفاکُم لِلحُسَینِ علیه السلام! أما عَلِمتَ أنَّ للّهِ عَزَّ وجَلَّ ألفَی ألفِ مَلَکٍ شُعثٍ غُبرٍ یَبکونَ ویَزورونَ لا یَفتُرونَ، و ما عَلَیکَ یا سَدیرُ أن تَزورَ قَبرَ الحُسَینِ علیه السلام فی کُلِّ جُمعَهٍ خَمسَ مَرّاتٍ وفی کُلِّ یَومٍ مَرَّهً؟ قُلتُ: جُعِلتُ فِداکَ! إنَّ بَینَنا و بَینَهُ فَراسِخَ کَثیرَهً. فَقالَ لی: اصعَد فَوقَ سَطحِکَ، ثُمَّ تَلتَفِتُ یَمنَهً ویَسرَهً، ثُمَّ تَرفَعُ رَأسَکَ إلَى السَّماءِ، ثُمَّ انحو نَحوَ القَبرِ، و تَقولُ: السَّلامُ عَلَیکَ یا أبا عَبدِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیکَ و رَحمَهُ اللّهِ وبَرَکاتُهُ، تُکتَبُ لَکَ زَورَهٌ، وَ الزَّورَهُ حُجَّهٌ و عُمرَهٌ. قالَ سَدیرٌ: فَرُبَّما فَعَلتُ فِی الشَّهرِ أکثَرَ مِن عِشرینَ مَرَّهً. (کافی، محدث کلینی، جلد ۴، صفحه‌ی ۵۸۹)
ترجمه: امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «اى سَدیر! قبر حسین (علیه‌السلام) را در هر روز، زیارت مى‏کنى؟». گفتم: فدایت شوم، نه! فرمود: «چه قدر جفاکارید!». فرمود: «او را هفته‏اى یک بار، زیارت مى‏کنید؟». گفتم: نه. فرمود: «در هر ماه، چه طور؟». گفتم: نه.
فرمود: «در هر سال، چه؟». گفتم: گاه، چنین مى‏شود. فرمود: «اى سَدیر! چه قدر به حسین (علیه السلام) جفا مى‏کنید! آیا نمى‏دانى که خداى عزوجل، دو هزار هزار فرشته پریشان غبارآلود دارد که مى‏گِریند و زیارت مى‏کنند و خسته نمى‏شوند. چه مى‏شود اى سَدیر که قبر حسین (علیه السلام) را در هر هفته، پنج بار و در هر روز، یک بار، زیارت کنى؟». گفتم: فدایت شوم! میان ما و او فرسنگ‏ها راه است. امام (علیه السلام) به من فرمود: «به بالاى بام خانه‏ات برو. سپس به راست و چپ، توجّه کن و آن گاه، سرت را به سوى آسمان، بالا ببر و به سوى قبر حسین (علیه السلام) رو کن و بگو: «السَّلامُ عَلَیکَ یا أبا عَبدِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیکَ و رَحمَهُ اللّهِ و بَرَکاتُهُ؛ سلام بر تو، اى ابا عبدالله! سلام و رحمت و برکات خدا بر تو باد!». برایت، یک زیارت نوشته مى‏شود و زیارت، [معادل‏] یک حج و عمره است». [پس از آن،] گاه در یک ماه، بیش از بیست بار، آن را به انجام مى‏رساندم.
اما جواب سؤال‌های شما بر طبق این روایت شریف:
جواب ۱: گویا منظور حضرت، هر مکان مرتفعی است که زیر آسمان باشد. با این حساب، آپارتمان‌نشین‌ها اگر بخواهند به این دستور عمل کنند، باید به پشت بام مجتمع مسکونی بروند.
جواب ۲: اینطور به نظر می‌رسد که «خانه‌ی خود» موضوعیت نداشته باشد و از هر جای مرتفع که زیر آسمان باشد، بتوان این دستور را اجرا نمود. اگر این را بپذیریم، می‌توان از بام خانه‌ی دیگران ـ اگر رضایت داشته باشند ـ برای انجام این دستور عبادی، استفاده کرد.
جواب۳: اینطور به نظر می‌رسد که اگر در جای مرتفع و زیر آسمان باشد، کفایت کند و لازم نیست حتماً «پشتِ بام» منزل مسکونی باشد.
جواب ۴: می‌توانید از ابزار جدید مانند قطب‌نما استفاده کنید. ولی اگر ممکن نبود، به هر سمتی که احتمال بیشتر می‌دهید بایستید و رجاءاً (= به امید این که به سمت قبر شریف باشید،) سلام بدهید.
جواب ۵: از آنجا که داخل منازل، جای مرتفعی که زیر آسمان باشد، نیست، این دستور را نمی‌شود از داخل منزل انجام داد، مگر این که درخت بلند یا ستون بلندی در حیاط منزل باشد که بتوان از آن بالا رفت.

موفق باشید
حاج فردوسی

با سلام و تشکر از پاسختان در خصوص پرسش ۴۷۵ 
آیا ارتباطی در نطفه و شجره‌‌ی فرد هم وجود دارد؟ مثلاً فردی که خانواده اش لابالی و بی‌بند و بار یا برعکس مذهبی است، آیا این رحم فرد، تأثیری بر عاقبت به‌خیری و شری او دارد؟ و یا اینکه اصلاً فردی، هویت او مشخص نیست که حلال‌زاده است یا حرام‌زاده، این پیوند رحمی چه تأثیری در این زمینه دارد؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
جواب این سؤالات را در ضمن دو نکته عرض می‌کنم؛
نکته‌ی اول: این است که از مجموع روایات، چنین به دست می‌آید که صفات جسمی و روحی، از طریق نطفه و حتی شیر، منتقل می‌گردد. اما این که نطفه و شیر و مانند اینها، حرف اصلی و نهایی را در تعیین سرنوشت بزند، چنین نیست. یعنی امکان دارد که شخصی از نسلی غیرشریف و شیری پست باشد ولی شریف و رفیع شود و برعکس، شخصی از نسلی شریف و شیری پاک باشد ولی هواپرست و ساقط گردد. پس در راه تکامل و تعالی، حرف اول را عمل خود انسان می‌زند و البته اینگونه عوامل هم بی‌تأثیر نیست ولی نه آنقدر که بتواند سرنوشت، را به طور کلی عوض کند.
نکته‌ی دوم: این است که محک تشخیص حلال‌زاده از حرام‌زاده ـ چنان که در روایات معتبر به ما فرموده‌اند ـ محبت اهل بیت (علیه‌السلام) است. یعنی اگر کسی در قلب خودش، محبت به خاندان عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) می‌یابد، بداند که حلال‌زاده است و از مادرش ممنون باشد که او را از راه حلال، باردار شده است.
و اگر در قلبش، احساس دشمنی و کینه نسبت به این خاندان باعظمت دارد، شک نکند که مادرش، به پدرش خیانت کرده و حرام‌زاده است. همچنین احتمال دارد که «شرک شیطان» باشد.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام بر شما /
به نظر می‌رسد جنابعالی صاحب دکترین خاصی باشید، لطفاً اگر چنین است، دکترین خودتان را به روشنی برایم توضیح دهید. /
متشکرم /

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
نخست باید کلمه‌ی «دکترین» را معنی کنیم. برای کلمه‌ی «دکترین»، معانی مختلفی ذکر کرده‌اند. در فرهنگ‌نامه‌های لغت فارسی، «دکترین» به معانی: نظریه، اندیشه، فکر، آموزه، مسلک، عقیده، رأی، آیین، اندیشه و … آمده است. (فرهنگ فارسی معین، دکتر محمد معین، جلد ۲، صفحه‌ی ۱۵۴۴، ذیل کلمه‌ی «دکترین»).
در برخی تعریف‌نامه‌های دیگر، آمده است: «دکترین» عبارت است از مجموع آراء و مبادی فلسفی، آموزشی، دینی و … که منسوب به یکی از متفکران یا منسوب به یک از حوزه‌های تحقیقی باشد. (فرهنگ فلسفی، جمیل صلیبا، ترجمه: منوچهر صانعی دره بیدی، جلد ۱، صفحه‌ی ۵۸۵)
یا آورده‌اند: واژه‌ی دکترین (Doctrine) در زبان لاتین، به معنای آموزه، سیاست، مکتب، آیین و اصول و قواعد پذیرفته شده توسط یک فرد، گروه و یا ملت است. هر نظام فکرى، خط مشى و فلسفه‌اى که مبناى عمل قرار گیرد، مى‌تواند دکترین تلقى شود. در فرهنگ‌نامه‌های لغات و اصطلاحات سیاسی، دکترین (Doctrine)، به معانی آیین، اصول عقیده، نظریه، تعلیم، مکتب، اصلِ سیاسی، نظریه، آموزه، اصول (عقاید) تعلیمات، تعالیم و… به کار رفته است. (فرهنگ لغات و اصطلاحات علوم سیاسی و روابط بین الملل، رضا دلاوری، صفحه‌ی ۱۱۳)
همچنین آورده‌اند: دکترین: قواعد بنیادی‌ای است که هدایت‌کننده‌ی عملیات، در پشتیبانی از سیاست‌های سطوح مختلف می‌باشد. (استراتژی بزرگ، جان کالینز، ترجمه‌‌ی کورش بایندر، صفحه‌ی ۴۹۱)
با توجه به معانی متنوعی که در لغت‌نامه‌ها برای «دکترین» آمده و تعاریفی متعددی که از این واژه در فرهنگ‌نامه‌های عمومی و تخصصی ارائه گردیده است؛ می‌توان واژه‌ی دکترین را از جمله میراث‌های بشری در حوزه‌ی معرفت دانست که قابل ترجمه به سایر زبان‌ها نیست، و در زبان فارسی نیز برای آن معادل خاصی وجود ندارد. شاید بهترین معنی برای دکترین، «مجموعه‌ای از نظریات همسو و کاربردی» باشد. یعنی نظریات صرف نیست بلکه باید بتوان از آن در عرصه‌ی تغییرات عملی، استفاده کرد.
اگر «دکترین» را به این معنی بگیریم، تصدیق می‌کنم که دارای نظریه‌ی کاربردی (دکترین) در عرصه‌ی تربیت انسان هستم. این نظریه‌ی کاربردی ـ که می‌توان آن را «دکترین منهاج فردوسیان» نامید ـ به بیان ساده، این است که: «برای رسیدن به کمال واقعی و سعادت ابدی در دنیا و آخرت، باید به واضحات و مسلّمات ثقلین (قرآن کریم و عترت طاهره علیهم‌السلام) معتقد شد و عمل کرد و در ناواضحات، به احتیاط رفتار نمود».
در راه اثبات این نظریه و شرح و بسط آن، تا کنون تعدادی کتاب نوشته‌ام که حدود ده تای آن منتشر شده و بقیه به مرور زمان، منتشر خواهد شد و در دسترس مشتاقان کمال و سعادت قرار خواهد گرفت. ان شاء الله تعالی

موفق باشید
حاج فردوسی